Taras Szewczenko – wybitny ukraiński poeta, prozaik, dramaturg, artysta i działacz polityczny. Był człowiekiem o wielu talentach i zainteresowaniach. Całe swoje życie oraz twórczość poświęcił narodowi ukraińskiemu. Jego marzeniem było niezależne, suwerenne państwo, w którym język, kultura i historia narodu ukraińskiego byłyby szanowane a ludzie byliby szczęśliwi.
Urodził się w rodzinie pańszczyźnianego chłopa, we wsi Moryńce (obecnie w rejonie zwinogródzkim obwodu czerkaskiego, Ukraina). Wcześnie został osierocony. Czytać i pisać uczył się od diakona. W wieku 14 lat został zabrany na służbę na dwór P. Engelhardta, z którym przeniósł się do Wilna, a następnie do Petersburga. W 1832 roku uczęszczał na nauki malarstwa do mistrza cechowego W. Szyrajewa.
W 1838 roku Taras Szewczenko został wykupiony z pańszczyzny. W tym samym roku został przyjęty do Akademii Sztuk Pięknych, którą ukończył w 1844 r. W 1845 został współpracownikiem Komisji Archeograficznej, której zadaniem było badanie przeszłości Ukrainy. W lutym 1847 roku został zatrudniony jako nauczyciel rysunku na Uniwersytecie Kijowskim.
24 marca 1847 r. Za udział w Bractwie Cyryla i Metodego został aresztowany i zamknięty w twierdzy Pietropawłowskiej w Petersburgu oraz skazany na wcielenie do karnego korpusu orenburskiego jako szeregowiec, z zastosowaniem najściślejszego nadzoru i zakazem pisania i rysowania.
W 1857 r. na prośbę przyjaciół, Taras Szewczenko został zwolniony z wygnania. W 1858 r. przybył do Moskwy, a następnie do Petersburga. W 1859 r. przybył na Ukrainę, gdzie był obserwowany przez policję. Zakazano mu zamieszkania w swojej ojczyźnie i zmuszono go do wyjazdu ze stolicy.
Ciężkie dziesięć lat wygnania, choroba doprowadziła do przedwczesnej śmierci poety. Najpierw został pochowany na cmentarzu Smoleńskim w Petersburgu, a w maju 1861 roku przewieziono jego trumnę z ciałem, zgodnie z życzeniem wyrażonym w utworze Testament, pod Kaniów na wysokie wzgórze, skąd roztacza się szeroki widok na Dniepr i pola Ukrainy.
W 1840 roku, w Petersburgu ukazał się pierwszy zbiór jego wierszy „Kobzar”. W 1845 r. – poemat heroiczno-romantyczny „Hajdamaky”. W latach 1843-1845 napisał cykl wierszy „Try lita” (którego głównym dziełem jest „Son”), wiersz „Kaukaz”, przesłanie „I mertwym, i żywym…”, poezję „Czyhyryne, Czyhyryne”, „ Wełykyj loch”,„ Stojit w seli Subotowi ”i inne, w których ostro sprzeciwiał się społeczno-narodowemu uciskowi narodu ukraińskiego). W więzieniu pisał wiersze, które później połączył w cykl „W kazemati”. Od 1854 do 1858 napisał w języku rosyjskim powieści „Muzykant”, „Chudożnyk”, „Neszczasnyj”, „Kapitansza” i „Błyzniata”. Ostatnimi prozatorskimi dziełami Tarasa Szewczenki są: powieść „Prohulanka z zadowołenniam i ne bez morali” (1856–1858) oraz wpisy do pamiętnika „Żurnał”.
Taras Szewczenko był jednym z najwybitniejszych mistrzów ukraińskiej sztuki plastycznej. Zajmował się malarstwem sztalugowym, grafiką, malarstwem monumentalnym i dekoracyjnym oraz rzeźbą, opanował technikę akwareli, oleju, akwaforty, rysunku ołówkiem i piórem. Jest autorem ponad tysiąca dzieł sztuki (zachowało się nie więcej niż 160). W latach 1859-1860 wykonał ryciny z prac artystów zagranicznych i rosyjskich, za co uzyskał tytuł akademika rytownictwa. Imię Tarasa Szewczenki jest znane na całym świecie: jego pomniki znajdują się w wielu krajach, a jego prace zostały przetłumaczone na prawie wszystkie języki świata. W Białym Borze również znajduje się pomnik Tarasa Szewczenki, którego imię dumnie nosi nasze liceum.